Κωνσταντίνος Παπαχαράλαμπος, ποιητής.

Είναι από την Καβάλα. Σπούδασε τοπογράφος μηχανικός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ζει στο Λονδίνο, δουλεύοντας στην αγορά ακινήτων. Στο «Πεδίο Δράσης Κόδρα 2012» συμμετέχει με δύο ποιήματα στην έκθεση Κόδρα Fresh / What We Want από το βιβλίο-project «K – On» (Εντευκτήριο, 2011).

Η ποίηση ως τρόπος έκφρασης με γοητεύει, γιατί είναι ο χώρος μιας ιδιαίτερης επικοινωνίας με το κοινωνικό σύνολο.

Υπάρχουν στιγμές που βλέπεις μέσα σου κάτι το άπειρο να φαίνεται γραμμένο ήδη σε ένα χαρτί. Εκεί, βλέπεις υλοποιημένο κάτι που δεν υπάρχει και ίσως, δε θα υπάρξει ποτέ εκτός ονείρων. Εκεί, είναι η έμπνευση.

Ασφαλώς, ένα ποίημα δεν θα γίνει επίδομα ανεργίας, αλλά μπορεί να γίνει εκείνο το καταφύγιο που θα δώσει πνευματική δύναμη για την αναγκαία ψυχική ανάταση.

Το πρώτο μου βιβλίο K – On είναι η πορεία προς το νέο ξεκίνημα. Γράφτηκε πριν βιώσουμε τις συνέπειες της κρίσης χρέους στην Ελλάδα. Η κρίση όμως, νομίζω ότι βρισκόταν ήδη στο ηθικό πεδίο και είχε διαβρώσει την καθημερινότητα. Σήμερα η μελαγχολία είναι δεδομένη. Γι’ αυτό τώρα χρειάζεται να κοιτάξουμε μπροστά με θάρρος. Χρειαζόμαστε προσπάθεια και θάρρος, ώστε το σημερινό σημείο ναδίρ να γίνει σημείο αλλαγής. 

Στην εποχή του νέου φουτουρισμού, δηλαδή στην εποχή του www. και των κοινωνικών δικτύων, μία έκθεση νέων δημιουργών όπως είναι το What We Want προσφέρει έναν κρίσιμο χώρο για να αναζητήσουμε ελεύθερα εκείνους τους άξονες που θα μας κατευθύνουν από την καταγραφή της κρίσης στην υπέρβασή της.

Τα δύο ποιήματα που παρουσιάζονται στο «Πεδίο Δράσης Κόδρα 2012» είναι το ποίημα «0» μετουσιώνεται σε μία εγκατάσταση βίντεο σε συνεργασία με την Αναστασία-Ζωή Σουλιώτου και σε ένα σχέδιο σε δημόσιο χώρο από τη Μαρία Τζανάκου και το ποίημα «Το Μήλο Που Θα Φτάσεις» το οποίο μεταμορφώνεται σε μία ζωγραφική εγκατάσταση από τον Πάνο Προφήτη Καρανάσιο. Στο «0» θίγεται το θέμα του φόβου ενώ στο ποίημα «Το Μήλο Που Θα Φτάσεις» το θέμα των στόχων.

Ο φόβος και οι στόχοι είναι σταθμοί στην πορεία για το νέο ξεκίνημα. Ελπίζω ότι τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης ίσως γίνουν μία φωτεινή νέα αφετηρία στη ιστορία των 2.300 χρόνων της.

Είμαι πολύ χαρούμενος για συμμετοχή μου στο Πεδίο Δράσης Κόδρα. Νομίζω ότι το «Κόδρα» έχει καθιερωθεί ως χώρος γόνιμου προβληματισμού και αναφοράς για τους νέους καλλιτέχνες. Επιπλέον, συνεργάστηκα με εξαιρετικούς δημιουργούς και μέσα από τα δική τους οπτική διάβασα αυτά που έγραψα με άλλο μάτι. Αυτό το μοίρασμα μένει σαν μια πολύ όμορφη ανάμνηση.

Οι δήμοι στη χώρα μπορούν να ενθαρρύνουν την καλλιτεχνική δημιουργία σε συνεργασία με τους φορείς της αγοράς και την καλλιτεχνική κοινότητα. Πολλά μπορούν να γίνουν ακόμη και με ελάχιστα χρήματα. Δεν μιλώ για ψευδεπίγραφες επιδοτήσεις που ακυρώνουν την ανεξαρτησία των δημιουργών, αλλά για ένα πλαίσιο συμμετοχικότητας και συνεργασίας στο χώρο της εκπαίδευσης και του πολιτισμού της καθημερινότητας.

Η πολιτεία οφείλει να εξασφαλίζει το δημοκρατικό περιβάλλον που θα επιτρέπει την ελευθερία στην τέχνη. Δεδομένης της ανόδου του φασισμού και του εξτρεμισμού των άκρων του πολιτικού φάσματος, πιστεύω ότι είναι κάτι που χρειαζόμαστε όσο ποτέ.

Αν μπορούσα να καλέσω έναν άλλο καλλιτέχνη στο φετινό Κόδρα, θα καλούσα τον Κωνσταντίνο Σκαφίδα Ναβιίν, έναν ιδιαίτερο εικαστικό δημιουργό, στα έργα του οποίου βλέπω μια μυθοποίηση της γεωμετρίας και του χρώματος σε συνδυασμό με μία αστείρευτη υπαρξιακή αναζήτηση. Πιστεύω ότι έχουμε ανάγκη να αφουγκραστούμε προσεκτικά αυτή την αναζήτηση.

Restart. Τίποτ’ άλλο.

                                                                                         

 Επιμέλεια: Κατερίνα Καρίκη